20.
Wat hopen we vurig
dat jij niet alleen zult zijn
aan de andere kant
waar wij niet kunnen komen.
Wat hopen we vurig
dat engelen bestaan
en jou opvangen
zoals wij dat voor jou hebben
gedaan.
Wat hopen we vurig
dat zij je naar het land zullen
dragen
van onze mensendromen,
dat daar de anderen zijn
die je zijn voorgegaan:
je mama, papa, familie en vrienden;
Wat hopen we vurig
dat jij daar wordt bemind,
da t je ginds rust zult vinden
geluk en licht en liefde
een stralend nieuw begin.
21.
Al
weet ik dat je veilig bent
geborgen bij de Heer.
De lege plaats blijft onvervuld
Ik zie je nooit meer hier.
Al weet ik dat je veilig bent
verlost van de pijn
Ik kan mijn vragen niet meer kwijt
kan nooit meer bij je zijn.
Al weet ik dat je veilig bent
ik zoek en vind je niet
Ik vraag het aan een lege lucht
of je mij niet hoort en ziet
22
Je bent onvergetelijk geworden in mijn leven.
Je zult altijd in mijn gedachten zijn.
Ik zal nog van je dromen en je stem nog horen.
Ik probeer te begrijpen
dat jij weg bent, voorgoed.
Jij bent onvergetelijk geworden in mijn leven.
Je zult altijd met mij meegaan op de levensweg.
Ik zal heimwee naar je hebben.
Ik had je nog zoveel willen vragen.
Ik had je nog langer willen vasthouden.
Jij blijft een lidteken in mijn bestaan.
Jij blijft een teken van liefde in mijn leven.
Aan jou zal ik mij optrekken.
Jou gedenkend zal ik groeien en krachtig worden.
Ik zal vol levensmoed verder gaan- jij onzichtbaar bij mij.
23
Afscheid nemen
naar
een tekst van Ward Bruyninckx
Afscheid nemen is met zachte vingers
wat voorbij is dichtdoen
en verpakken in goede gedachten van herinnering.
Het is verwijlen bij een brok leven
en stilstaan bij de grote momenten
van pijn en vreugde.
Afscheid nemen is met dankbare handen
weemoedig meedragen
al wat waardevol is
om het niet te vergeten.
Het is moeizaam de draden losmaken
en uit het web van de belevenissen loskomen.
Het is achterlaten met de zekerheid
dat de herinnering aan al het goede
je voor altijd dierbaar zal blijven.
Leven is vanaf zijn geboorte
voortdurend afscheid nemen,
loshaken om voort te gaan,
zichzelf verliezen om zichzelf te vinden,
het risico nemen van de graankorrel
om vruchten voort te brengen.
Afscheid nemen is het moeilijkste in het leven:
men leert het nooit.
Gelovigen nemen nooit afscheid van Het Leven.
24 Als het grote moment voorbij is
Als het grote moment voorbij is,
als de ogen gesloten zijn,
als de stilte van de dood ingetreden is,
zijn er geen woorden te vinden voor wat je beleeft.
Misschien kun je alleen maar huilen,
misschien sta je er als verlamd bij met pijn in je hart.
Soms zegt men: Ieder is vervangbaar.
Dat geldt allicht als je alleen aan een materiële taak denkt
die door een ander vervuld kan worden.
Maar dit is flagrant tegen de waarheid
als het om de relatie gaat
die je met een dierbaar wezen verbindt.
Die kan niet vervangen worden. Door niemand, nooit.
Misschien daalt er vrede in je hart
en overheerst dankbaarheid je smart
omdat deze mens die je zo lief was
en die je leven getekend heeft door liefde,
je al die voorbije jaren en dagen en uren gegeven was.
Misschien vouwen je handen zich tot een gebed
en vertrouw je deze mens in dit uur van zijn bestaan
toe aan de levende God.
Misschien is je hele wezen pijn
en weet je niet hoe je zulke smart dragen kunt.
Misschien komt in u ook deze gedachte op:
mijn liefde voor deze gestorven mens
is niet een liefde van herinnering
maar een liefde in verwachting.
Als God barmhartig is
dan weet ik dat deze mens thuisgekomen is.
Wie liefheeft komt bij God terecht.
Geloven in de God van Jezus
is geloven in de persoonlijke roeping
van elke mens tot eeuwig leven
Bij Hem zullen wij elkaar weerzien
25 Als je van iemand houdt
Dietrich
Bonhöffer
Als je van iemand houdt en je bent van hem gescheiden,
kan niets de leegte van zijn afwezigheid vullen;
je moet dat niet proberen,
je moet eenvoudig aanvaarden en volharden.
Dat klinkt erg hard, maar het is ook een grote troost,
want zolang de leegte blijft,
blijf je daardoor met elkaar verbonden.
Het is fout te zeggen: God vult die leegte.
Hij vult haar helemaal niet, integendeel.
Hij houdt die leegte leeg en helpt ons zo
de vroegere gemeenschap met elkaar te bewaren,
zij het ook in pijn.
Hoe mooier en rijker de herinnering,
des te moeilijker is de scheiding.
Maar dankbaarheid verandert de pijn der herinnering
in stille vreugde.
De mooie dingen van vroeger zijn geen doorn in het vlees,
maar een kostbaar geschenk dat je meedraagt.
Je moet zorgen dat je niet in je herinneringen blijft graven
en je erin verliest.
Een kostbaar geschenk bekijk je niet aldoor,
maar alleen op bijzondere ogenblikken.
Buiten die ogenblikken is het een verborgen schat,
een veilig bezit.
Dan wordt het verleden
een blijvende bron van vreugde en kracht.
26
Gestorven zijn is leven...
Ward
Bruyninckx
Gestorven zijn is leven bij de genade van God
is er doorgehaald worden zoals Jezus
en leven van tijd in eeuwigheid
is aanwezig blijven zoals God aanwezig is,
mysterie-vol
niet aan tijd of plaats gebonden
maar werkelijk vereend in geest en onovergankelijk geluk.
Gelovig sterven is afscheid nemen van de tijd,
niet van het leven,
is zichzelf blijven zoals men geworden is,
is het ene mysterie verlaten om het andere in te gaan,
is op het woord van Jezus
de hoop verwisselen voor de zekerheid dat God liefde is....
27
Gij die weet
Huub
Oosterhuis
God,
Gij die weet wat in mensen omgaat aan hoop en twijfel,
domheid, drift, plezier, onzekerheid.
Gij die ons denken peilt en ieder woord naar waarheid schat
en wat onzegbaar is onmiddellijk verstaat.
Gij toetst ons hart en Gij zijt groter dan ons hart.
Op elk van ons houdt Gij uw oog gericht.
En niemand is er of hij heeft een naam bij U.
En niemand valt of hij valt in uw handen,
en niemand leeft of hij leeft naar U toe.
Soms herinneren wij ons een naam, Jezus van Nazareth.
Hij was zoals wij zouden willen zijn: een mens van God,
een vriend, een licht, een herder,
die niet ten eigen bate heeft geleefd,
en niet vergeefs, onvruchtbaar, is gestorven.
Als Gij Hem hebt gered van de dood, God,
als Hij, dood en begraven, toch leeft bij U,
red dan ook ons en hou ons in leven.
Haal ook ons door de dood heen, nu.
En maak ons nieuw,
want waarom Hij wel, en wij niet -
wij zijn toch ook mensen.
28 Het echtpaar
Toon
Hermans
Ze
zijn in de zeventig en als ik ze zo naast elkaar zie zitten,
is hun ‘tweeheid’ een ‘eenheid geworden.
Op het oog nog wel afzonderlijke gestalten,
maar dat is gezichtsbedrog,
geestelijk zijn ze ‘overgegaan in elkaar.’
Dat is eigenlijk iets voor nà dit leven,
voor dààr waar alles één is en volmaakt,
en waar door die ‘volmaaktheid’
de eigenheid (het verschil) ophoudt.
Zij hebben dat nù al.
Zij staan al op de hoogste trap.
Haar ogen zijn zijn ogen.
Zijn hart het hare.
Hoe zij naar hem kijkt, zo van opzij,
glimlachend,
vraag en antwoord tegelijk,
en hoe hij terwijl hij vóór zich uitkijkt
met de pijp in de palm van de hand,
hoe hij haar glimlach voelt
en die glimlach met haar meespeelt tot één accoord.
Als hun handen zwijgend in elkaar liggen
weet je nauwelijks nog van wie ze zijn.
Laat je niet wijs maken
dat één en één twee is.
Als het goed is,
is het één.
29
Het heimwee naar het verloren paradijs
Phil
Bosmans
Het heimwee naar het verloren paradijs
is de mens in het hart geschreven.
Mensen zijn grote kinderen
hun leven lang op zoek naar wat warmte,
naar liefde en een beetje geluk.
Op zoek naar een haven, een thuis.
Op zoek naar iemand, die van hen houdt,
bij wie zij zich veilig voelen.
Iemand die hen kan herbergen.
Mensen zoeken een wezen
waarbij ze geborgen zijn.
Mensen zoeken hun leven lang,
langs vele wegen,
langs omwegen en kronkelwegen,
naar een vaste haven, een thuishaven,
een tafel, brood en wat wijn,
een hart en zachte handen,
een stille aanwezige die blijft,
ook als er geen woorden meer zijn.
Maar het leven leert, dat mensen voor mensen
slechts tussenhavens zijn,
tijdelijke aanlegplaatsen, hoe zalig ook;
mensen zoeken bewust of onbewust
de bedoeling van de grote stroom
die voert naar de definitieve haven
waar ze voor altijd geborgen zijn.
De haven vol licht en liefde
die ik God noem.
30 Je bent niet dood
Uit:’
Gouddraad uit vlas’ van Nel Benschop
Je bent niet dood.
De Heer heeft je geroepen
bij Hem te wonen in zijn glanzend huis.
Je hoeft geen rust en vrede meer te zoeken,
je hebt ze nu,
want je bent veilig thuis.
Je bent niet dood.
Je mag voor eeuwig leven.
Je bent verlost van onvolkomenheid,
van pijn en van verdriet.
God zal je geven een onbegrensd geluk
in onbegrensde tijd.
Je bent niet dood.
Maar ach, ik zal je missen,
zoals een mens de meest-geliefde mist.
De jaren van geluk zijn niet meer uit te wissen.
En ik geloof: God heeft zich niet vergist.
31 Leven is..
Leven is:
proberen er iets aan te doen, je steentje bij te dragen,
hier en nu, in het gewone leven van elke dag.
Blijven vertrouwen dat alles goed en zinvol is,
omdat we gewoonweg zonder vertrouwen niet kunnen leven.
Leven is:
het niet alleen aan God overlaten, maar zelf er iets aan doen:
je toevertrouwde taak vervullen;
zorg dragen voor elkaar,
omdat ieder mens op de levensweg
andere mensen nodig heeft.
Het ligt niet altijd in het spectaculaire of het speciale,
het is veel meer het gewone.
Trachten het dagdagelijkse goed doen.
Leven is:
soms van die momenten hebben waar je aanvoelt
dat je het zelf niet in handen hebt… dat je anderen nodig hebt
die je vooruit helpen… en beseffen dat God werkzaam aanwezig is
in die doodgewone momenten, tussen die doodgewone mensen.
Leven is:
geven en krijgen,
dankbaar zijn om wat men gekregen heeft,
je verantwoordelijk voelen voor wat je te geven hebt,
gave en opgave.
Leven is:
zelfs op een bepaald moment je eigen leven kunnen loslaten
omdat we uiteindelijk leven in het voetspoor van Jezus.
Leven is vanuit dat geloof verder gaan...
omdat wij geloven dat alles bij Hem begint en eindigt,
ook al begrijpen we het uiteindelijk niet allemaal
32 Liefde kent geen einde
Liefde kent geen einde,
de dood stelt niets voor.
Ik ben enkel naar een andere plaats vertrokken.
Ik blijf ik, jij blijft jij.
We blijven wat we steeds voor mekaar waren.
Noem me bij de naam
die je me altijd gaf.
Praat met me zoals je altijd deed,
op dezelfde manier.
Ga niet plechtig doen of droef doen,
blijf lachen met wat ons samen
aan het lachen bracht.
Bid, lach, denk aan mij,
bid voor mij.
Laat mijn naam thuis weerklinken
zoals hij steeds geklonken heeft,
zonder enige nadruk,
zonder enkele schaduw.
Het leven betekent
nog steeds evenveel als toen.
Het blijft wat het altijd is geweest,
de draad is niet gebroken.
Waarom zou ik uit je gedachten zijn,
enkel omdat je me niet meer ziet?
Ik wacht op je, ik ben niet ver,
net aan de andere kant van de weg.
Zie je, alles is goed.
33 Liefhebben is zeggen : jij sterft nooit !
Elk mens hunkert naar liefde en geborgenheid.
Vanaf zijn eerste levensdag
tot op de dag dat hij de wereld verlaat.
Zonder liefde kan een mens niet leven...
Als iemand sterft, die ons lief is geworden,
dan zeggen wij met heel ons wezen:
het kan niet zijn dat de liefde en de trouw
van deze mens zo maar tot stof en as vergaan.
De liefde aanvaardt de dood niet,
daarom zeggen wij ook dat de liefde UIT GOD is.
Terecht kan men zeggen:
iemand liefhebben is hem zeggen:
JIJ, JIJ STERFT NOOIT!
De liefde is geen bedrog,
we proeven erin de onsterfelijkheid.
34
Ook profeten hebben vragen bij lijden en dood
Ook profeten, mensen die een oersterk geloof hadden,
hebben vragen en angsten bij lijden en dood.
In een psalm spreekt de profeet hierover zijn hart uit.
Mijn roepen klinkt op tot de Heer.
Ik roep tot Hem: Hij moet mij horen!
Ik zit in angst en zoek naar de Heer.
Mijn nacht is één rusteloos zoeken naar God,
ik kan geen woord van troost meer horen.
Als ik terugdenk aan God, dan zucht ik,
al mijn denken maakt mij rusteloos.
Gij laat mij geen oog meer dichtdoen,
ontredderd vind ik geen woorden meer.
Ik denk terug aan vroegere dagen,
ik roep mij de tijd van weleer te binnen.
Het verleden klinkt na in mijn gedachten,
maar al mijn denken blijft één grote vraag:
"Zou God een mens verlaten?
Is het voorgoed gedaan met zijn liefde,
blijft er van zijn trouw niets meer over?
Heeft de Heer dan zijn goedheid vergeten
en laat Hij mij nu alleen?...
35 Sterven is moederziel alleen de nacht
ingaan
Phil
Bosmans
Sterven is moederziel alleen de nacht ingaan.
Sterven is vreemd en angstaanjagend
als je blindweg
een land binnengaat waar je nooit aan gedacht hebt
en nooit van gedroomd,
als je met duizend banden gebonden ligt
aan een stukje aarde, dat voorbijgaat
en dat vele namen draagt.
Als je sterft verandert alles,
de hele wereld,
alles waaraan je je een leven lang hebt vastgehouden.
Sterven wordt aanvaardbaar en draaglijker
als je hebt leren loslaten,
als je je innerlijk hebt opengesteld
voor het mysterie dat je wacht na de dood.
Als je kunt geloven dat er een God is die van je houdt,
niet alleen als je leeft
maar meer nog als je doodgaat,
dan wordt sterven als een kind
thuiskomen bij de Vader
in een land waar alles goed is
en waar het leven pas voorgoed begint
in een eeuwig nu.
36 Verrijzen
Verrijzen is :
altijd weer opnieuw bouwen aan je leven
met de stenen van je stoutste dromen
en met de stenen van je bitterste en felste pijn.
En altijd weer opnieuw geloven dat het kan
de stenen van je dromen en van je pijn
bijeen te voegen
tot een huis van liefde voor wie eenzaam is.
Verrijzen is :
altijd opnieuw op weg gaan
met de zekerheid
vlak om de hoek het wonder te ontmoeten
in een glimlach of een traan
in een handdruk of een vloek.
En altijd opnieuw geloven dat het kan
geluk en pijn bijeen te voegen
tot een vuur van ware, eeuwige geborgenheid.
Verrijzen is :
altijd weer opnieuw aanvaarden
door de diepste nacht te gaan
en zaad te zijn dat sterven moet
en graan te zijn dat pletten moet.
En altijd weer opnieuw geloven dat het zeker is
dat in de diepste diepte licht,
en aan de verste einder leven wacht.
37 Wat is het dat een mens tot mens maakt
Wat is het dat een mens tot mens maakt ?
Niet zijn rijkdom, niet zijn macht,
zijn functie of titel.
Wat een mens tot mens maakt
is wel zijn eenvoud, goedheid en liefde,
zijn rechtschapenheid en eerlijkheid naar geest en hart.
Wie daarin dwars door alles heen trouw is,
noemen we een goddelijk mens
een mens van mijn hart ...
Iemand die mensen niet vastprikt op schema's,
klassementen, vooroordelen of fouten.
Iemand die mensen telkens uitnodigt
zelf een taak op te nemen
en daarin trouw te zijn.
Iemand die zich niet naar de hand laat zetten
door machtigen en rijken.
Iemand die weet dat God dat zo wil
en daarin trouw blijft,
ook als iedereen op de vlucht slaat.
Zo iemand geef je een naam,
niet met de lippen, maar met het hart.
38 Wie God eenmaal heeft ontmoet.
Enkele jaren voor zijn dood
schreef de schrijver Han Fortmann het volgende:
Wie God eenmaal heeft ontmoet,
vindt de vraag naar het hiernamaals niet interessant meer.
Wie geleerd heeft in het Hoge Licht te leven
is niet meer gekweld door het probleem
of het Licht er ook morgen nog zal zijn.
In het hoofd van een kind
dat leeft onder de goede zorgen van zijn moeder,
komt het niet op te vragen
of zijn moeder ook morgen voor hem zal zorgen..
Er zijn vragen die niet gesteld worden,
omdat er geen behoefte aan is.
Hoe meer wij leven in het Licht en de Liefde van God,
hoe meer de vragen over het hiernamaals verdwijnen.
God is er immers en zal er altijd voor ons zijn.
Zijn liefde is trouw....gisteren vandaag, morgen, ja altijd.
39 Zo begint de eeuwigheid...
Zo begint de eeuwigheid...
Daar is geen land meer en geen zee,
geen uren en geen dagen.
Daar is geen vrouw meer, geen man,
geen rijkdom en geen stand.
Daar is geen klank meer, geen lied van onze aarde,
geen boodschap, geen nieuws
of geen mengelmoes van talen...
Daar is geen wanhoop meer, geen pijn, geen verdriet,
daar...is de mens ontdaan van alle aardse dingen,
van wat hij meedroeg op zijn weg
aan pijn en aan ontgoocheling.
Daar is hij eindelijk bevrijd van elke schijn en elke buitenkant.
Daar is hij weer zoals hij was in Gods gedachten:
een kind van Hem, niets meer.
De hemel is geen land, geen zee: God is een Haven.
Want elke drang in ons, elk verlangen, elke hunkering
komt daar tot rust en wordt opgenomen in Gods tederheid.
De hemel zou geen hemel zijn
als wij reeds wisten ‘wat en hoe’ hij is.
De hemel is wat huiver en wat hoop
voor elke kleine mens die in het duister van de dood
verdwijnt maar plots herleeft, her-ademt,
omdat Hij er is, naar wie hij altijd heeft gezocht.
Nu zijn we nog op weg en tasten in de mist,
we kunnen enkel in de nacht een licht ontsteken,
een stukje liefde weven in die korte tijd die ons gegeven is,
en... daar begint de eeuwigheid.
40.
Sterf niet met mij.
Als je mij nog iets wilt geven,
dan zou ik vragen:
sterf niet met mij;
omhels het leven.
Je mag bedroefd zijn,
maar wanhoop niet.
Verdrink niet in te groot verdriet.
Als je mij nog iets wil schenken,
dan zou ik willen:
blijf de toekomst zien;
blijf hoopvol denken
zodat je uitgroeit
en voluit leeft
en het leven alle kansen geeft.
(Y. van Emmerik)
41.
Wat weten we van de eeuwigheid?
Een bestaansvorm, totaal onbekend en onkenbaar voor ons,
tijdgebonden stervelingen.
Maar eeuwigheid zal wel iets te maken hebben met God,
die de tijd en de ruimte omvat.
Onze stuntelige omgang met God,
dat beetje gebed
is kiem van eeuwigheid.
Biddend tot God, is de eeuwigheid reeds begonnen.
God, ik gun me de tijd om nog even bij U te blijven
in hart en in gedachten.
In dit stukje tijd voel ik iets van de eeuwigheid.
42.
Als je komt in de winter van je leven
en het einde is nabij,
is het tijd om los te laten,
afscheid te nemen van alles wat nog bindt.
Dan mag je gaan vertrekken;
sla je vleugels uit en vlieg.
Vlieg zoals de vogels in de lucht
en laat je drijven op de wind.
Steeds hoger, steeds verder, de horizon voorbij
naar een plek van zuiver wit Licht
daar waar ziekte, pijn en verdriet
je niet meer kunnen raken.
Naar een plek waar liefde is, oneindige Liefde.
Thuiskomen…
43.
Elk afscheid doet ons stilstaan bij de dingen
waar we zo zelden bij stilstaan.
Zoals bij wat ons tezamen brengt
en niet te scheiden is.
Bij de volheid van het leven
en de leegte die het achterlaat,
bij alle onbestemde vragen
waarop niemand het antwoord kent.
Elk afscheid doet ons stilstaan
om te herinneren wat we zo licht vergeten:
zoals de gratuitheid van het leven; het onberekende
van trouw en vriendschap,
de zegenende kracht van tederheid en kwetsbaarheid.
Elk afscheid doet ons stilstaan om te zien wat ons aan deze aarde bindt.
Zoals: het liefste dat we moeten leren loslaten,
het onzichtbare dat ons dieper met elkaar verbindt,
de vreugde van het samen horen
en de pijn van het gescheiden zijn
of het gevoel van leegte en gemis
dat ons doet verlangen naar de eeuwigheid.
44. (eventueel bij wiegendood/engelenmis)
Ik
sprak al met jou
Voor je geboren was
Ik sprak al met jou
toen je nog niet eens lachte
Ik sprak al met jou
Voor je kon spreken
Ik sprak al met jou
Voor je een woord kon schrijven
Ik sprak met jou
toen je me tegensprak
Ik sprak met jou
toen we langs elkaar heen praatten
Ik sprak nog met jou
toen je van mij vervreemdde
Ik sprak nog met jou
toen je zo een andere taal sprak.
Ik sprak met jou
toen je dood terugkeerde
Ik spreek nog met jou
Jouw dood stopte mijn gesprek niet
Nog zoveel
wil ikje vertellen
ook wat moeilijk te zeggen is.
Je bent een
aanhoudend gesprek in mij geworden
45. Eventueel bij een engelenmis
Je bent er plots niet meer
je laat ons met de leegte,
het verdriet.
Het lange aarzelen op de
smalle rand
tussen hier, nu en dan,
daar
het slopend bange vechten
met de pijn
is voor jou voorbij en
hoeft niet meer!
Je bent nu ten volle
thuisgekomen
in Gods groot geheim, veel
te vroeg…
te onverwacht zo spreekt
ons hart.
Jouw levensdroom bleef
onuitgesproken
en wordt nu door die Ander
ingevuld.
Ons “waarom” wordt niet
gehoord…
Je glimlach,
de pretlichtjes in je ogen
heb je meegenomen,
ons blijven herinneringen
een aanwezigheid
een beeld om te bewaren.
Hoe kan ik anders dan je
danken
om wat je bent geweest,
fijne meid
een gelukkig kind
onbezorgd en blij!
Je was een kind van de zon
en van de vreugde
je had de gave van de volle
blije lach
je mocht zo ontwapenend
vrolijk zijn
zo heerlijk spontaan en
eerlijk open
genietend van gekheid
bruisend vol leven
je had er geen moeite mee, jezelf
te zijn!
Dit beeld wil ik in mij
bewaren
want jij
al ben je ver nu
jij verandert niet.
Daarom probeer ik nu
dankbaar te zijn
voor alles wat je ons hebt
gegeven
de volheid van je korte
leven.
Ik durf te hopen dat je nu
gelukkig bent.
Neen, jij verandert niet…
Dit te weten mildert mijn
en ons verdriet.
46. Bij een
engelenmis
'Onuitwisbaar'
Jij bent onuitwisbaar mijn kind.
De sporen van je leven
kan ik lezen
in de lijnen van mijn hand.
Je bent gedroomd
verwacht
er echt geweest
nu dragen wij je
in gedachten mee
van hier naar daar
en over de tijd heen
je was er ooit
je bent er nog steeds.
Dag kind
uit ons leven
vaak ver weg
vaak dichtbij
wij spreken nog je naam
wij zingen nog je lied
wie het niet kan horen
tonen we ons handen
jouw sporen zie je goed.
(van Frans Verhelst)
47.
Zal het ooit wennen, jouw stem niet meer te horen?
Zoveel wou ik je nog vragen.
Het antwoord heet nu stilte.
Zal het ooit wennen, jouw gezelschap te missen?
Zo leeg die plaats aan tafel.
Zozeer mis ik die gulle lach.
Zal het ooit wennen, jouw warmte niet meer te voelen?
Zo geruststellend jouw levensadem.
Zoveel wou ik nog van je houden.
Nu is er alleen nog die kilte.
Zal het ooit wennen, jouw naam niet meer te noemen?
Zo teder als een kreet. Zo wou ik je nog roepen.
Jouw naam klinkt nu als een echo.
Het zal wel wennen, zeggen mensen;
de tijd heelt, zeggen ze goedbedoeld.
Maar ik wil niet vergeten, ik wil het niet gewoon worden.
Jij was onvergetelijk, buitengewoon.
(Jan-Frans
Lindemans)
48.
Ik sta aan de kust;
een witte zeilboot ontvouwt zijn zeilen in de ochtendbries
en zet koers naar de blauwe oceaan.
De boot is schitterend en vol kracht
en ik blijf hem gadeslaan tot hij niet meer is
dan een witte wolkensliert en verdwijnt naar daar
waar zee en lucht en elkaar overgaan.
En dan zegt iemand naast me:
‘Daar, hij is verdwenen’.
Verdwenen? Waar naartoe?
Verdwenen uit mijn gezichtsveld. Dat is alles!
Zijn mast, zijn romp en rondhout zijn nog precies even groot
als toen hij de haven verliet.
En hij is nog even goed in staat zijn levende lading
naar uit bestemming te varen.
Precies op het ogenblik dat iemand naast me zei:
‘Daar, hij is verdwenen’, zijn er elders stemmen
die vreugdevol roepen:
‘Daar komt hij.’
Zo geloof ik dat God daar staat, aan de andere kant
om hen te begroeten in Zijn Land vol vrede.
49. Verrijzenis
Gisteren in één flits, werd me het Wonder gegeven
heel even zicht te krijgen in de ware
Betekenis
van wat Verrijzen eigenlijk is
Het is geen hérbeginnen, het is géén ander
leven
het is heel gewoon : verder-leven
ginder
zoals ik aanvoelde dat het nooit had
opgehouden
zomer of lente te zijn in de winter
Ik voelde me opgenomen in dit wondere gevoel
van
“terug-thuis-gekomen-te-zijn” voortaan
na een hele lange tijd
gebolsterd en gekneld gewijld te hebben in
een lichaam
“Thuis”... Daar waar ik thuis-hoor
in deze tijdloze sfeer van om- en
ingesponnenheid
van innige goedheid en natuurlijke tederheid
dààr voelde ik me “verrezen” en niet langer
teloor
Een ongekende geborgenheid, een onbekende
warmte
een alomvattende omarming bevrijdde me
want dit “kende” ik : hiér was Liefde
eindeloze weelde, goedheid en stille kalmte
Verrijzenis.. betekent die éne stap vérder,
zeer behoed
uit verleden én heden, in tijdloosheid treden
het blijven behouden en toch verder
voortvloeien
maar zich in totaliteit en in liefde
ontplooien
voortdurend en voorgoed
Verrijzenis – is Thuiskomen...
50.
Vergeet de mooie dagen niet.
Als je moe bent, overhoop ligt met iedereen,
als je je geen raad meer weet en je diep ongelukkig voelt,
denk dan even terug aan de mooie dagen
dat je lachte, vriendelijk was voor iedereen,
zorgeloos als een kind:
vergeet de mooie dagen niet.
Als de horizon zover je kan kijken
donker blijft, geen spoor van licht
als je hart vol verdriet is en geluk weg is,
herinner je dan de mooie dagen
toen alles goed was.
Toen er iemand was bij wie je je thuis voelde,
toen je enthousiast was.
Vergeet de mooie dagen niet.
Want vergeet je ze, ze komen nooit terug.
Neem jezelf in handen,
vul je hoofd met blijde gedachten,
je hart met vergevingsgezindheid,
tederheid en liefde
en je mond met een lach:
vergeet de mooie dagen niet.
